Overlijden oudvoorzitter Lammert Huizinga

Beste leden van Scaramouche,

Ons bereikte het trieste bericht dat onze oud-voorzitter, Lammert Huizinga, afgelopen zondag na een lang ziekbed is overleden. Lammert is maar liefst 18 jaar voorzitter geweest van Scaramouche, en heeft in die tijd Scaramouche tot grote bloei gebracht. Op een gegeven moment waren we de grootste schermvereniging, met maar liefst 200 leden! In die tijd werd ook onder zijn leiding het wereldcup toernooi herendegen, de Airbornetrophy, georganiseerd, waarvan de finale altijd in het stadhuis plaatsvond. Lammert droeg Scaramouche nog altijd een warm hart toe, en was een graag gezien (ere)lid bij onze vereniging, die nog altijd trouw de ALV bezocht.

We zullen hem zeker missen, maar denken met veel warmte en respect terug aan wat hij voor Scaramouche heeft betekend. Op de foto staat Lammert samen met Dick van Winden, die hem zijn eerste schermlessen heeft gegeven.

Wij wensen zijn familie en vrienden veel sterkte met dit verlies.

Toespraak van Henk Uijting tijdens de uitvaart:

Geachte aanwezigen,

Mij is gevraagd om vandaag iets te vertellen – niet alleen namens mezelf, maar namens velen hier – vanuit de ogen van de schermer, vanuit Scaramouche. De schermvereniging van Lammert. Want zo voelde het vaak: het was zijn vereniging. Niet uit eigendom, maar uit toewijding.

Lammert heeft Scaramouche niet alleen geholpen groeien, hij heeft haar laten bloeien tot de grootste schermvereniging van Nederland met meer dan tweehonderd leden.

Lammert kwam bij Scaramouche terecht via zijn buurjongen Dick van Winden junior, en kreeg daar les van de legendarische Dick senior. Wat daar ontstond was meer dan een sportieve interesse: het was een levenslange vriendschap, een gedeelde liefde voor de schermsport, een verbond.

Dick en Lammert zochten me 2 jaar geleden op in de Fencing Factory in Elst. Twee veteranen, weer met een degen in de hand. De passie bloeide op en al waren de treffers schaars. Het bleef bij verbale parades – speels, gevat, respectvol kortom echte wapenbroeders.

Toen ik op zoek ging naar verhalen van anderen die met Lammert hebben geschermd, gewerkt of gewoon gepraat, viel één woord meteen op. Het werd als eerste genoemd, en daarna nog eens herhaald: Beminnelijk.

Een beminnelijke man. Innemend. Waard om bemind te worden.

Lammert was geen man van grote woorden, maar van grote daden. Neem nou de organisatie van de Airborne Trophy – een Wereldcup-toernooi dat zijn weerga niet kende. Zelfs de Duitse oud-kampioen Arnd Schmitt noemde het “het beste toernooi dat hij kende”. Een compliment dat Lammert terecht diep raakte – en stil kreeg.

Achttien jaar was hij voorzitter van Scaramouche. Daarmee de langstzittende. Maar belangrijker: een man die wist te mobiliseren. Niet voor zichzelf, maar voor de sport, voor de vereniging, voor ons allemaal. Hij wist mensen in beweging te krijgen – soms zonder dat je het zelf doorhad. Zoals een voormalig bestuurslid zei: “Ik had bijna het idee dat ik erin was getuind.” Maar wat toen ontstond was geen verplichting – het was betrokkenheid.

Lammert was benaderbaar, met iedereen kon hij praten. Hij wás in gesprek. Altijd vriendelijk, altijd met aandacht. En op de loper? Dan was hij de gehaaide schermer. Niet veel beweging, nauwelijks zichtbaar, en dan ineens – een treffer op je manchet. Kien, analytisch. Sluw, maar altijd sportief.
Een beminnelijke man, een echte schermer.

Lammert.. Het woord Halt is gevallen, je moest de piste verlaten. Je hebt ervoor gevochten. Het was een indrukwekkend toernooi

Dank je wel, Lammert. Voor alles.